afscheid en onderweg

Woensdagavond hebben we een knallend afscheidsfeestje met allen die bij Florence aanwezig zijn en die haar ondersteunen met het project. Aan het eind van de avond sluiten we af met een etentje op ons favoriete plekje, lekker buiten onder de boom. Jane is helemaal los en gaat onder één van de leuke manden staan die in de boom hangt en waant zich een prinses.

Donderdagochtend wordt Henk eerst nog gehuld als een echte Karamajong oudste en mag poseren op traditioneel krukje, waarmee ze hier allemaal in de hand lopen.
Dan is het tijd voor afscheid in Moroto en worden we uitbundig uitgezwaaid. Zo beginnen we aan onze eerste dagreis over de lastige zandwegen, die hoofdwegen zijn. Vanwege de regen kunnen we niet over de korte, zuidelijke route, want dan zouden we weer door veel water en modder moeten. Dat hebben we al eens meegemaakt en we willen niet riskeren om vast te lopen. Dus we nemen de lange route via Soroti. Onderweg is het genieten van alle prachtige plaatjes, die lastig in een foto te vangen zijn. De Chinezen zijn hard aan het werk om de wegen begaanbaar te maken. Het zal niet veel jaren meer duren, voordat we over een asfaltweg kunnen rijden, de onderlaag voor heel wat kilometers is al klaar. Herdersjongentjes hoeden hun kuddes.
De mensen fietsen hier over het algemeen op een basale fiets. Florence vertelt ons dat ze zelfs geen remmen hebben. Dat zou veel te duur zijn, want de banden zouden snel slijten. Aangezien iedereen hier zandalen draagt, gemaakt van autobanden, remmen ze daarmee. Deze zijn onverwoestbaar en zo besparen ze geld. Van alles wordt op de fiets meegenomen, zelfs geiten en schapen.
We lunchen in Soroti en een vriendelijk vrouwtje zit daar op de grond. Zij ziet Wilma foto’s maken en vraagt of zij er ook op mag.
We zijn blij dat we na vier uur over zandwegen hobbelen, we op verharde wegen verder kunnen. Zeker als we een enorme tropische stortbui krijgen. Uiteindelijk komen we in Mbale aan, waar we in een leuk restaurant een Nederlands bakje koffie kunnen drinken. We eten in ons hotel, waar nog een kennis van Florence langskomt. En zo langzamerhand beginnen we de afgelopen weken te evalueren met elkaar, onder het genot van een wijntje.
We hebben nog twee dagen.